Berichten

mamma@ 08:37 16-11-2007
Moederziel
Bij het graf van jou
Waar de zon de aarde kust
En de bloemen blijven komen
Vind ik mijn innerlijke rust
Opdat de dromen blijven stromen
En als de vogels daar dan zingen
Hun 'verloren' zonenlied
Vergeet ik 'allemensen'dingen
En heel even
Mijn onnoemelijk verdriet
mamma@ 08:16 16-11-2007
Kleine broer gaat op zichzelf wonen,heeft een flat sind half oktober aangeboden gekregen en staat op het punt nu om te verhuizen
lillian-rose@ 17:26 02-11-2007
lieve mensen veel kracht toegewenst.ik begrijp jullie erg goed maar ik begrijp stefan nog beter,ik wil ook rust in mijn hoofd echter ik heb niet de moed zoals hem omdat het mislukken kan.ik hoop dat hij op plek is waar hij wil zijn en dat hij inderdaad rust heeft gevonden.en jullie komen hem vast nog tegen boven daar geloof ik wel in,veel liefs
Annemieke@ 17:24 30-10-2007
Lieve fam

Mensen mede mensen kennen je innerlijke niet
je verdriet je tranen boosheid het waarom het is
allemaal zo krom maar aan de andere kant
ook weer niet omdat jullie hem kende door en door
veel mensen kwamen en vele lieten het verwateren
maar wat fijn dat je een groep vond waar je jezelf
mocht en kan zijn vele begrijpen het niet meer want het
is weer een lange tijd geleden maar lieve moeder van
Stefan moeder had hij er maar 1 en dat was u nooit zou u
de zelfde nog zijn schreef u nou ik begrijp dat wel en het
geeft niet hoor uit u verdriet ook de anderen in uw gezin
samen of alleen misschien een tip waar jullie wat aan
hebben tekenen zingen en schrijven dat helpt mij als ik
jullie mooie site heb op staan met de cd zoals nu
niet alleen wegens mijn verdriet maar ook jullie die ook
die weg moeten gaan van zon en regen de vragen en ook
een beetje leuke dingen wees er zeker van jullie zijn
niet alleen.

Liefs Annemieke
Annemieke@ 13:32 21-10-2007
Lieve mevrouw en meneer,

Jullie site is ook een steun en uitlaat klep voor mij
die nummers die jullie draaide zijn warm en doen me goed
ik wil jullie iets schrijven soms gebeuren dingen in je leven
waar je met elkaar moeilijk of soms niet over kunt praten ik
zal het even uitleggen vorige maand overleed mijn schoonzus
ze wilde niet meer en toen werd mijn man gebeld met de mede
deling uw zuster is er niet meer het is haar toch gelukt.
Ik ben bi en dat weet mijn man alleen wat hij niet wist dat ik verliefd
op zijn zus was en zij op mij ik merkte dat als ze kwam alleen zij was manis depresief ik vond het nooit fijn als ze me kuste op mijn mond dat riep van alles op in mij.
Door de brief en agenda kwamen we er achter dat zij ook op mij was die ze achter liet.
Wat ik er mee wil zeggen is praat en wijs elkaar niet af zoals mijn man doet die zei dicky dicky je geeft me geen rust en dat doet pijn ik heb er toch ook niet om gevraagd?

Liefs Annemieke
Annemieke@ 10:48 21-10-2007
Lieve mensen en gezin van Stefan,

Ik wil jullie als eerste condoleren al was die dag een hele tijd geleden
maar eergisteren kwam ik toevalig op deze site en jullie stukje ter eere aan jullie zoon en broer neef kleinzoon vriend dat deed me goed vol met warmte lof en gemis dat jullie dat konden dat verdiend respect.
De reden dat ik schrijf is dat jullie kind niet alleen voor jullie zelf hielden maar ook met andere deelde in de zin van iedereen mag en kan het lezen en horen op deze site dat vind ik knap.

Lieve mevrouw Nettie ik ben Annemieke en ik heb vorige maand mijn schoonzus verloren ze stapte uit het leven ze was manis depresief en miste litium in haar lichaam ze kreeg het van de dokter maar opeens kreeg ze het niet meer het tast je nieren aan maar dat was niet waar volgens mijn man is dat de reden waarom het zo snel ging dat ze er niet meer is.
De site van uw zoon helpt mij enorm om mijn gevoel te kunnen uiten
en om ook aan anderen te denken waar de week ook stil stond en de emotie naar binnen kwam.
lieve mvr ergens schreef u de mensen blijven weg het is nu genoeg geweest ga verder enz, maar weet diep in uw hart dat hun niet meer weten wat ze nog moeten zeggen alleen de mensen die heel dicht bij jullie staan als gezin vriendden fam die zeggen dat niet want hun dragen ook het verdriet en samen zijn jullie sterk maar vergeet niet dat er ook mensen zijn die jullie niet kennen en die toch mee leven op hun manier en nu ik deze site ben tegen gekomen blijf ik het altijd doen.

Liefs Annemieke
Rita Scheutjens@ 21:33 29-09-2007
Lieve Nettie, Jaap, broer en zus en familie van Stefan.
Ik heb de Site van Stefan gelezen en de aarde zakt onder je vandaan.
Ik ben zelf een moeder van een tweeling van 6 jaar en ik moet er niet aan denken hun niet meer aan mijn zijde te hebben.
Ik wordt ziek en misselijk alleen al van de gedachten, wat moeten jullie toch een pijn en moedeloos gevoel ervaren, steeds maar weer.
Lieve Nettie , ik weet niet wat je voelt maar als ik me inleef in jullie situatie dan moet dat heeeel wat zijn. Pijn , leegte, gemis. Weg is een deel van je leven en nooit zul je meer zijn wie je was. Dat kan ook niet want wie je was is er niet meer.
Ik heb ook een broer van 28 die heel erg met zichzelf in de knoop zit en ook wel eens uitspreekt dat hij niet meer wil leven. Om de rust in zijn hoofd te vinden grijpt hij naar drugs, wiet en drank.
Het is een ellende voor mijn ouders en ons allemaal om hem zo met beetjes te zien afsterven . Hij leeft in een hel, en vaak denk ik hij kan beter van de hel naar de hemel gaan dan heeft hij rust.

Heeel veel sterke allemaal om dit grote verlies weer iedere keer in het leven te moeten meezuilen.
Mijn moederhart huilt met jullie mee en deze site van stefan en jullie verhaal daarin zal ik heel mijn leven bij me dragen.
Een hele grote knuffel van mij aan jullie allemaal.
Margida Hendriks@ 16:01 19-09-2007
Mijn moederhart huilt,
Sinds ik jou mijn kind ben verloren.
Mijn moederhart huilt,
Want jij bent uit mij geboren.

Mijn moederhart schreeuwt,
Van heimwee, eenzaamheid en verdriet.
Mijn moederhart schreeuwt,
Niemand meer die mijn tranen ziet.

Mijn moederhart is gebroken,
Vanaf de dag dat jij mij bent ontnomen.
Mijn moederhart is gebroken,
Nu ik besef dat jij nooit meer bij mij zal komen.

Mijn moederhart zal nooit meer helen,
Als ik denk aan je humor, je lach en je leuke praatjes.
Mijn moederhart zal nooit meer helen,
Want wij waren/ zijn elkanders zielemaatjes.

Mama Margida

Lieve Nettie.
Van harte gecondoleerd met je prachtige zoon Stefan.
Bovenstaand gedicht heb ik geschreven, ik denk dat je er veel herkenning in zal vinden.
Ik heb alles gelezen, wat een verhaal, maar ook herken ik zoveel van wat je hier hebt geplaatst.
Wat zal het verschrikkelijk moeilijk voor jou en je gezin geweest zijn, en natuurlijk nog, want dit gaat nooit over.....
Zowieso hoe de buitenwereld je wel even vertelt wat je wel en niet moet doen, die ervaringen heb ik ook.
Ook ik ben mijn zoon verloren, Kariem is zijn naam.
Kariem is verongelukt met de auto en twee vrienden van hem.
Op een andere manier dan Stefan, wat ik verschrikkelijk erg voor je vind.
Lieve Nettie, ik heb een groep opgestart in Mei 2004, voor ouders die een kind zijn verloren
Mocht je lid willen worden, dan ben je van harte welkom bij mij op de groep.
Ik wens je heel veel liefde, kracht en sterkte toe met dit onmetelijke verdriet.
Lieve groet Margida, moeder van Kariem
Benny@ 21:58 10-09-2007
Beste Nettie,
Geregeld bezoek ik de site van Stefan, heb jouw verhalen gelezen en lees nog steeds je verhalen in het gastenboek. En er moet me even iets van het hart...
Ik heb zeer veel respect voor de manier waarop je de site voor Stephan hebt opgezet en de manier waarop je vormgeeft aan je verdriet. Maar daarnaast heb ik ook de indruk dat je een beetje in je verdreit blijft hangen Nettie... Voordat je nu boos wordt, lees toch nog even door alsjeblieft.
Het valt me namelijk op dat in alle berichten die je achterlaat voor of over Stefan, je manier van uiting zich telkens herhaald. Ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat je hierdoor in een visueuse circel bent beland. Ik erken de pijn die in je zit en ik erken ook het feit dat het altijd zo zal blijven. Maar besef je tegelijk ook dat je diezelfde pijn ook in een andere vorm kan gieten, met als belangrijkste resultaat dat die pijn zich zou kunnen omzetten in iets moois, in een dierbare herinnering aan Stefan.
Ik raadt je van harte aan om hier eens over te gaan praten Nettie. Nogmaals: Ik wil hiermee dus niet zeggen dat je maar eens moet ophouden met rouwen en de draad eens een keer moet oppakken, maar ik denk dat de tijd wellicht gekomen is om Stefan een nieuwe plaats in je leven te geven. En die mogelijkheid is er, maar je moet er zelf iets aan doen.
Ik wens je het allerbeste!

Benny
Gerard@ 21:41 10-09-2007
Vandaag kwam ik op mijn werk. Mijn collega was naar haar werk gekomen echter zij vertelde mij dat een goede vriendin had besloten een einde aan haar leven te maken. Thuis blijven kon ze niet, gewoon werken dan ging het misschien beter. Zelf ben ik een oud UNIFIL militair en heb wel wat maten zien gaan die besloten om zelf te kiezen voor hun dood. De PTSD was hen te veel. En nu zit je thuis je overdenkt de dag en vraagt je af waarom. Waarom maakt iemand een eind aan zijn of haar leven. Maar niemand weet waarom. Je surft wat op internet en ik kwam bij jullie op de site terecht. Inderdaad een litteken mevrouw en hoeveel jaar er ook zullen verdwijnen je raakt dat gemis dat gevoel toch niet kwijt. Dat kan niet. Als ik de foto's van uw zoon zie, in elkaar zittend op de galerij en later liggend in zijn kist komt er zelfs bij mij een rust over me. Ik heb uw zoon nimmer gekend maar toch zegt iets mij dat het zo goed is. Ik vind deze site een mooie nagedachtenis aan uw zoon, Een blijvend monumentje. Bedankt voor het delen van dit moment.
Gerard een trotse vader van een 18 jarige zoon (nu in tranen)
Andre@ 20:35 06-09-2007
Hallo. Ik kwam bij totaal toeval op deze site terecht. Ik heb intens alles gelezen wat jullie er op gezet hebben en hoewel ik jullie en jullie zoon totaal niet kende heb ik heel wat tranen gelaten. Ik heb zelf drie kinderen, waaronder twee jongens van 11 en 9 en een meisje van 6. Als ik naar mn kids kijk en ik denk aan wat ik hier allemaal lees, dan kan ik misschien maar voor 1 % begrijpen wat jullie gevoeld moeten hebben en nog voelen en dat is dan al zo erg.... Ik heb respect voor het feit dat jullie zo open zijn en overeind gebleven zijn. Mijn jongens zijn hoogbegaafd en worden heel vaak totaal niet begrepen en dat maakt het allemaal moeilijk. Daarbij komt dat hun moeder (mijn vrouw nu nog) bij ons weg wil gaan en dat doet vooral mn oudste zoon vreselijk veel pijn. Je wilt je kids altijd beschermen voor pijn en verdriet en dat kun je helaas niet altijd. Ik hoop echt dat jullie het leven weer de moeite waard zullen gaan vinden. Sterkte !
jan@ 22:21 27-08-2007
Het gemis blijft, de pijn wordt draaglijker maar als ik terug denkt komt het verdriet weer net zo hard naar boven en duurt het weer een poosje voordat ik weer een glimlach om mijn mond kan toveren. Trouwens konden wij maar toveren .
MAMMA@ 20:57 21-08-2007
Het gevoel dat soms over mij komt,zou je vreugde kunnen noemen,maar alleen als vreugde tot in het diepst van je ziel pijn kan doen.
Het stort zich als een rivier omlaag in mijn onmetelijke leegte,maar hoe diep en hoe lang het ook zou stromen,ik weet dat het nooit de bodem zal kunnen bereiken.
Ik mis je.
Wat iedereen ook zegt over verdriet en over de tijd die alle wonden heelt,de waarheid is dat er pijn bestaat die pas ophoudt wanneer het hart niet meer klopt en de laatste adem is uitgeblazen.
Lydia@ 12:18 28-06-2007
Ik was op zoeknaar een web-site en kwam per ongeluk hiet terecht en voordat ik het wist las ik het verhaal van Stefans moeder.Ik kan de p.c nu niet uitzetten zonder even te reageren!Ik(ook moeder van 2 kinderen) vindt het zo'n vreselijk zielig verhaal en de trane n stroomden over me wangen.
Het is inmiddels al een poosje geleden gebeurd,maar zoiets draag je elke dag bij je en ik wil jullie dan ook veel sterkte toewensen.
Liefs voor iedereen,Lydia
mamma@ 17:04 22-05-2007
Je broertje glansrijk geslaagd voor zijn E-BAT praktijk examen met een 10,drie negens en twee achten!!!!!!

Je zusje in een keer geslaagd voor haar theorie-rij examen!!!!!

Berichten: 121 t/m 135 van de 196.
Aantal pagina's: 14
Nieuwer6 7 8 [9] 10 11 12Ouder